A jednak o polityce

Największe grzechy, zbrodnie, albo jeszcze gorzej – błędy, popełnia się w sztuce. Mam tutaj na myśli zwrot "błąd w sztuce". Kiedy jeszcze na początku lat 90. grupa prawicowych polityków, ale również moich dobrych znajomych o katolickich poglądach, przekonywała mnie, że najważniejsza jest postawa moralna, a z niej już wykwitnie wszystko, co dobre, włącznie z fachowością i skutecznością działania, cynicznie choć ze smutkiem kiwałem głową. Do dziś uważam, że żaden pożytek z uczciwego lekarza o dobrym sercu, któremu brakuje wiedzy medycznej. Odnosi się to zresztą do każdej dziedziny życia, gospodarki, polityki itd.

W polityce skuteczność jest niewątpliwie najważniejsza. Oczywiście chodzi mi o skuteczność zdobywania władzy i jej utrzymania. Wiedzą o tym zarówno rządzący z PO i PSL, wie o tym SLD i doskonale wie o tym również PiS. Wiara przywódców tej ostatniej partii we własną przewagę moralną nad wszystkimi pozostałymi stanowiła jej wewnętrzną siłę, ale ponieważ do władzy jakoś trzeba było dojść, nie pogardzili sojuszem z „Samoobroną”, której wątpliwe walory etyczne były powszechnie znane. W tym wypadku Jarosław Kaczyński zadziałał jak makiaweliczny lis, bo na okazanie się lwem nie mógł sobie wówczas pozwolić. Przy najbliższej okazji wywalił sojuszników za burtę i to tak skutecznie, że praktycznie wyeliminował LPR i „Samoobronę” z życia politycznego, za co mu chwała.

Tak zupełnie przy okazji stracił jakąkolwiek podporę dla swojej władzy i rząd PiS musiał upaść. Wcześniej jeszcze była eliminacja Marcinkiewicza (może też dobrze), wyleciał z partii Ludwik Dorn, Marek Jurek (złoty chłop, ale zupełnie nie z tego świata), oraz grupa polityków, która niedawno do PiS wróciła, choć nie wiadomo na jak długo.

Ostatnio wyleciały dwie panie: Jolanta Kluzik-Rostkowska i Elżbieta Jakubiak. Ta pierwsza robi wrażenie bystrego umysłu, a więc jakiejś osobowości. Tutaj Jarosławowi Kaczyńskiemu się nie dziwię – żeby ktoś mu w jego własnej partii podskakiwał i to jeszcze kobieta? Od pani Elżbiety natomiast trudno było sobie wyobrazić bardziej wiernej służebnicy pana Jarosławowej, ale nic nie pomogło. Poleciała z hukiem. Dlaczego? Chyba, żeby na wszystkich dookoła (tzn. w PiSie) padł strach. No i pewnie padł. Ja nie wiem, jak długo można funkcjonować w atmosferze strachu. Może wie to pan Brudziński, Kurski albo Ziobro. Twardzi są i wierni. Swoją drogą ciekawi mnie, czy oni nigdy nie mają innego zdania niż Jarosław Kaczyński? A co jeśli wyrażą jakieś zdanie, które za tydzień Jarosław Kaczyński skrytykuje, tłumacząc się, że wcześniej brał proszki? Nie wiem i pewnie też dobrze, że nie wiem, bo takich dylematów nie chciałbym przeżywać.

Nigdy nie byłem zwolennikiem PiS, ale pewne punkty z ich programu do mnie przemawiały – liberalizacja dostępu do zawodów prawniczych oraz pilnowanie interesu własnego kraju przede wszystkim. Inne podobały mi się znacznie mniej, a mówiąc bez ogródek, były albo bardzo ryzykowne lub kompletnie z kosmosu.

Bardzo ryzykownym był plan tzw. polityki jagiellońskiej. Na zdrowy rozsądek był on kompletnie utopijny, a w dodatku wręcz niebezpieczny. Niebezpieczny, bo wciągający nas w otwarty konflikt z Rosją, a utopijny, bo oparty jedynie na marzeniach hobbystów zaczytujących się w literaturze historycznej i próbujących historyczne idee wcielić w życie w zupełnie innej rzeczywistości. Utopijny natomiast z tego prostego względu, że ani na Litwie, ani na Ukrainie, a tym bardziej na Białorusi nie ma żadnego liczącego się ugrupowania, czy to politycznego czy choćby społecznego, które dzieliłoby nasz sentyment do czasów I Rzeczypospolitej. Tzn. owszem, Litwini do tego okresu nawiązują, ale najczęściej tak, żeby Polaków ukazać w nienajlepszym świetle. Osobiście jednak, z jakichś irracjonalnych względów – może właśnie dlatego, że sam byłem „zaczytującym się w literaturze historycznej” nastolatkiem – tej polityce jagiellońskiej, temu „stawianiu tamy” Rosji, kibicowałem, choć dość nieśmiało, a często niestety z zażenowaniem wobec własnej drużyny.

Intencje to jedno, a skuteczność wcielenia ich w życie to już coś innego. Jak już wspomniałem, nie ze wszystkimi intencjami się zgadzałem, ale rzecz w tym, że obserwując działania polityków cynicznych, prowadzących jakieś ciemne interesy, uważałem, że dobrze, że istnieje jakaś partia, która będzie im patrzyła na ręce i nie pozwoli na bezkarne machlojki. Takiej partii niestety już nie ma. Jest gromada fanatyków skupionych wokół guru, który domaga się bezwzględnego posłuszeństwa i każdą próbę przedyskutowania polityki partii karze wyrzuceniem z jej szeregów.

Na forach internetowych pozostają aktywni fanatycy Jarosława Kaczyńskiego i jego partii, którzy co jakiś czas wpadają w triumfalizm i chcą się liczyć, żeby „pokazać IM ilu NAS jest”, ale jest ich coraz mniej, a oni tego nie dostrzegają. Dziwią się, że ludzie, których wyzywają publicznie od „lemingów” (to najdelikatniej), albo zdrajców i ubeków, nie chcą głosować na ich ukochane stronnictwo.

Tymczasem dzieją się rzeczy mało eleganckie, jak np. przyznanie Orderu Orła Białego panom, którzy się nie podobają innym panom, w związku z czym ci ostatni się obrażają (tak to chyba zresztą było pomyślane) i odchodzą z kapituły. Dawno już zniknął „Wersal”, jak to mawiał Andrzej Lepper. Metody są chamskie i brutalne. Fani PiSu wykrzykują, że to wracają metody z PRLu. Są przezabawni, bo nie „dostrzegają belki we własnym oku”, że zacytuję klasyka.

Darowałbym PiSowi nawet pewne poglądy, z którymi się osobiście w ogóle nie zgadzam (kwestie religijne i to co z nich wynika), ale głupoty darować nie mogę. Znam osobiście kilku lokalnych działaczy PiSu, których uważam za całkiem sensownych (choć oczywiście znam i takich, których mam za delikatnie mówiąc, niezbyt rozgarniętych). Może na któregoś z nich zdecydowałbym się nawet zagłosować, bo w końcu samorząd nie jest od wielkiej polityki, ale od asfaltu na drogach i przedszkoli dla dzieci, a tutaj myślę, że by się sprawdzili (ci niektórzy, podkreślam, bo jak patrzę na jednego z byłych wysokich urzędników mojego miasta, to mnie przechodzą ciarki przerażenia). Myśląc jednak o ich deklaracji politycznej w postaci afiliacji do partii rządzonej przez niewdzięcznego paranoika, mam poważne wątpliwości.

Język wzajemnego absolutnego wykluczania się z polityki stał się częścią naszej rzeczywistości. A że jeden z jego inicjatorów zaczyna tracić grunt pod nogami, to można było jakoś przewidzieć. Kiedyś Ryszard Kalisz kpił, że dojdzie do tego, że Jarosław Kaczyński wyrzuci z PiSu własnego brata. To się z pewnością nie stanie, ale jest wysoce prawdopodobne, że Jarosław Kaczyński zostanie z jakimiś pięcioma najwierniejszymi. A może z trzema, w sam raz, żeby całą partię pomieścić na kanapie.

A rządzący mogą spać spokojnie. Jeszcze nigdy głupota nie zaszkodziła łajdactwu