Krótka uwaga w rocznicę ogłoszenia stanu wojennego

Dzisiaj dzień szczególny, bo to rocznica ogłoszenia stanu wojennego. Wiele się przy tej okazji mówi o braku sprawiedliwości, bo do tej pory nie osądzono i nie skazano komunistycznych zbrodniarzy. Kara to niewątpliwie jeden z elementów sprawiedliwości, przynajmniej w takim pojęciu jakie sobie wypracowaliśmy od zarania gatunku ludzkiego. Co więcej, z całą pewnością oficerowie SB czy milicji, którzy aktywnie brali udział w dławieniu pierwszej „Solidarności”, jeśli jeszcze żyją pobierają wysokie uposażenie emerytalne. Mimo prób zrównania ich emerytur do emerytur tych, którzy zajmowali mniej uprzywilejowane stanowiska, jak się wydaje nigdy dojdzie do skutku. Ale znowu mówimy o karach.

A co z zadośćuczynieniem dla ofiar? To jest temat niezmiernie ciekawy. Dzisiaj można było w telewizji usłyszeć wdowę po zamordowanym górniku z kopalni „Wujek”. Ciężko jej było z czwórką dzieci i nadal jest ciężko. Inny starszy pan prześladowany przez bezpiekę mówi, że dzisiaj jego oprawcy się z niego śmieją, pytając złośliwie „no i po co było walczyć?” Jeżeli wierzyć temu, co głosi polska prawica, a w tym wypadku jestem skłonny w to wierzyć, działacze „Solidarności”, którzy doszli do władzy dzięki porozumieniu z komunistami, otoczyli tych ostatnich skuteczną opieką, tak że do tej pory włos im z głowy nie spadł, a do tego doszła polityka iście chrześcijańskiego przebaczenia. No i to jeszcze rozumiem, bo w końcu skoro się jakoś tam z nimi umówili, to tych umów dotrzymują. To oczywiście tłumaczy to, dlaczego jeszcze komunistycznych przestępców nie ukarano.

Nic natomiast nie tłumaczy, dlaczego o rodziny ofiar „Wujka”, czy w ogóle tych prześladowanych przez komunistów szarych działaczy „Solidarności” nikt nie zadbał! Jasne, że przecież trzeba było budować kapitalizm, a w kapitalizmie zasada jest prosta, a mianowicie „śmierć frajerom”, ale choćby dla zrobienia dobrego wrażenia na wyborcach należało ofiarom komunizmu i ich rodzinom pomóc.

Od komuchów i od tych solidarnościowców, którzy się z nimi skumali może i nie ma się czego spodziewać. Zawsze powiedzą, że w kraju bieda, budżet przeciążony, nie ma kasy na wiele rzeczy, więc na polepszenie warunków materialnych rodzin walczących z komuną też nie ma. Ale przecież w międzyczasie rządził też PiS, partia spoza „układu”. Może jestem niedoinformowany, bo może rząd Marcinkiewicza, czy potem Jarosława Kaczyńskiego coś w tej sprawie zrobił, ale mało się o tym mówiło? Nie wiem. Pamiętam tylko becikowe. Rzecz w tym, że Jarosław Kaczyński zawsze dbał o swój wizerunek tego, który kogoś ukarze i w ten sposób zaspokoi powszechne poczucie sprawiedliwości, ale mało się słyszało o tym, że komuś zadośćuczyni cierpienia i prześladowania. Józef Piłsudski o swoich legionistów, nawet tych szeregowych, dbał.

Brak pieniędzy czy powolność legislacyjna mogłaby coś tłumaczyć, ale np. jednorazowe zapomogi dla ofiar katastrofy smoleńskiej znalazły się bardzo szybko. Czy stać nasz kraj na zadośćuczynienie wszystkim ofiarom stanu wojennego? Przecież na odszkodowania czekają wciąż właściciele przedwojennych kamienic i majątków (i to nie tylko Żydzi!). Ofiary i rodziny ofiar grudnia 1970 też się doczekać na jakiś gest ze strony państwa nie mogą. (Znalazłem w internecie wzmiankę o jakichś jednorazowych 50 tysiącach z 12 lutego 2008 roku dla nich właśnie, ale nie wiem, jak się sprawa potoczyła dalej). 

Takie pytania oczywiście można sobie ciągle zadawać, ale jakiś symbol ze strony państwa, dający ofiarnym obywatelom do zrozumienia, że o nich nie zapomniało, byłby chyba na miejscu. Dlaczego mówi się o tym tak mało i rzadko? Zasadniczą kwestię stanowi pytanie, czy ktokolwiek myśli o tym, żeby rodziny ofiar komunizmu nie żyły w nędzy. Cały czas bowiem żyjemy w takim oto dyskursie, że jedni mówią, że trzeba kogoś karać, inni, że oni nie są mściwi i karać nie będą, a najśmieszniejsze i najstraszniejsze równocześnie jest to, że my wszyscy też się dajemy w ten dyskurs wkręcić i zapominamy o tym, że pewni ludzie, aktywni w obalaniu komuny, w kapitalizmie sobie nie poradzili.

Oczywiście ci, którzy żyją sentymentem wobec PRL nie kryją złośliwej satysfakcji i przyłączają się niejako do kpin byłych esbeków śmiejących się z dzisiejszej sytuacji materialnej wielu aktywnych działaczy pierwszej „Solidarności”.

Na kaznodziei darwinowskiego kapitalizmu oczywiście nie ma co liczyć, na (post)komunistów oczywiście też nie. Może więc PiS, wraz ze swoimi klonami podniesie ten problem? Nie powinno chyba być tak, że 30 lat po ogłoszeniu stanu wojennego wdowa po górniku z kopalni „Wujek” mówiła, że było ciężko i nadal jest ciężko.