Kiedy walczący o tolerancję stają się totalitarystami

W dyskusjach z homofonami często tłumaczę im, że prawo homoseksualistów do rodziny alternatywnej, czy do manifestacji swoich uczuć (np. trzymanie za rękę partnera w miejscu publicznym) wcale nie oznacza, że upadnie rodzina heteroseksualna. Ergo argument homofonów, że teraz geje i lesbijki zakażą małżeństw kobiet i mężczyzn, a dzieci będzie się zabierać parom heteroseksualny, żeby dać na wychowanie związkom homoseksualnym, jest beznadziejnie głupi i wynika z paranoicznej nadinterpretacji. Zdrowy rozsądek podpowiada, że obawy obrońców tradycyjnych heteroseksualnych małżeństw wychowujących własne dzieci są bezpodstawne. Zawsze tak uważałem, aż do dzisiaj. Dziś rano przeczytałem artykuł http://wiadomosci.onet.pl/kraj/zapisy-o-tradycyjnej-rodzinie-znikna-z-podreczniko,1,5455266,wiadomosc.html , z którego wynika, że chyba jednak się mylę, a środowiskom homoseksualnym nie chodzi jedynie o prawo do własnej tożsamości i życia wg własnego stylu. Wygląda na to, że to nie wystarczy, bo oto trzeba przeprogramować myślenie całej populacji, czy się to komuś podoba, czy nie. Z podręczników szkolnych mają zniknąć wszelkie zapisy o tradycyjnej rodzinie typu mama+tata+dzieci.

Nie tak dawno młody naukowiec z Uniwersytetu w Białymstoku napisał na swoim blogu, że czuje, że ma do czynienia z dyskryminacją, kiedy kwiaciarka pyta kupującego kwiaty mężczyznę „To dla dziewczyny?” Znaczy to wg niego, że powszechne myślenie jest heterocentryczne i należy to zmienić. Być może zakazałby również kolegom przy piwie rozmawiać o dziewczynach, czy koleżankom plotkować o mężczyznach. Nie wiem, może przesadzam, ale pojawiają się poważne przesłanki, że mamy do czynienia z zalążkiem zjawiska, którego chyba należy się obawiać.

Po Internecie krąży „tweet” rzekomo umieszczone przez amerykańskiego aktora, Morgana Freemana: „Nienawidzę słowa homofobia. To nie jest fobia. Ty się nie boisz. Ty jesteś dupkiem”. Bardzo mi się to hasło podoba, bo faktycznie większość ludzi określanych mianem homofobów to po prostu agresywni nienawistnicy atakujący wszystko, co inne. Wyżej wymienione teksty – artykuł z Onetu i wpis na blogu młodego literaturoznawcy mogą wywołać jednak prawdziwą fobię, wręcz paniczny strach przed zamachem na to, co większości wydaje się naturalne. Nie wspominam już ludzi religijnych, bo oni podpierają się jeszcze argumentami nadnaturalnymi.

Próbuję sobie zracjonalizować całą tę sytuację i chyba myślę, że wiem, na czym polega problem. Tłumaczę sobie, że nie jest to problem wszystkich homoseksualistów, a jedynie grupy lewicowych działaczy politycznych. Historia pokazuje bowiem, że organizacje powołane przez jakieś środowiska w celu walki o ich prawa, po osiągnięciu podstawowych celów nie do końca widzą sens dalszego działania i istnienia, więc siłą rzeczy muszą eskalować żądania, kreując sztuczne problemy. Większość robotników w XIX i XX wieku chciała po prostu lepszego życia dla siebie i swoich rodzin (o cholera, napisałem „rodzina”… ale chyba cenzura jeszcze nie zaczęła działać). Ludzie, którzy obwołali się ich reprezentantami zaproponowali jednak rewolucję i komunizm. Wiemy, czym się to skończyło. Tymczasem w Stanach Zjednoczonych postulaty małej partii socjalistycznej zostały i tak zrealizowane bez większych wstrząsów i pompy. Sufrażystki działające na przełomie XIX i XX wieku musiały stawić czoło naprawdę poważnym represjom ze strony władz, ale naprawdę miały o co walczyć, ponieważ pozycja kobiet w wiktoriańskim społeczeństwie była nie do pozazdroszczenia. Wszystkie cele wczesnych feministek zostały osiągnięte, ale działacz(ka) musi działać, więc czymś się trzeba zajmować. I teraz uwaga, z całą pewnością jest się czym zajmować, bo traktowanie kobiet nawet w krajach z pozoru cywilizowanych potrafi być skandaliczne! Jest o co walczyć, tylko że należy walczyć o konkretne sprawy. Sytuacja homoseksualistów w Polsce jest nadal mało ciekawa, choć coraz więcej gejów i lesbijek „wychodzi z szafy” i… nic się specjalnego nie dzieje. Jak na kraj, gdzie jeszcze trzydzieści lat temu tajne służby przeprowadzały akcję „Hiacynt”, a homoseksualizm był piętnowany i ośmieszany publicznie, to już jest postęp. Niemniej na pewno jest jeszcze wiele do zrobienia. Niedawna wypowiedź Lecha Wałęsy pokazała, że faktycznie w uświadamianiu społeczeństwa na temat orientacji seksualnych jesteśmy daleko w tyle Rzecz w tym, że trzeba to robić mądrze i z poszanowaniem dla innych, których, jak się wydaje, jest jednak większość.

Tyrania większości nad mniejszością jest niewątpliwie zła, ale jak nazwać tyranię mniejszości nad większością? Przecież właśnie po to pozbyliśmy się reżimu komunistycznego, żeby to jednak większość mogła decydować o swoim losie. Temat to bardzo skomplikowany i zawsze trudno tutaj będzie o dobre rozwiązanie, dlatego właśnie jedyną receptą jest dość wyświechtane dziś słowo – tolerancja. Musimy się uczyć wzajemnie tolerować. Ja bym poszedł dalej i zachęcał, żebyśmy się nie tylko tolerowali, ale spróbowali trochę polubić.  Rozwiązania totalitarne w stylu narzucenie jednego sposobu myślenia wszystkim przy pomocy metod administracyjnych, to zamach na tolerancję i demokrację.

Mam znajomych gejów i lesbijki. Nie widzę żadnego problemu w ich funkcjonowaniu w społeczeństwie. Należę do tych, którzy są daltonistami jeśli chodzi o kolor skóry, nie widzę żadnej różnicy między ludźmi różnych wyznań, narodowości czy orientacji seksualnych. Oczywiście tam, gdzie oni chcą, żebym dostrzegł ich odmienność, ponieważ są z niej dumni, to dostrzegam i nadal nie widzę w tym problemu. Trzeba jednak zdać sobie sprawę z tego, że kiedy następuje próba zachwiania pewnej równowagi, ponieważ jedna grupa chce przeforsować swój sposób myślenia kosztem sposobu myślenia innych, ci inni raczej zewrą szeregi w opozycji. W dyskusjach z homofobami (tymi naprawdę z fobią, a nie z nienawistnymi dupkami) tłumaczę, że nie ma się czego ani kogo bać. Przeczytawszy dzisiejszy artykuł w Onecie poczułem, że wytrącono mi argument z ręki. Jako mąż tej samej kobiety od 22 lat i ojciec dwojga dzieci poczułem się jak ktoś, kogo razem z moją rodziną ktoś chce wymazać gumką. Fatalne uczucie.

Z pewnością nie zacznę się bać, ani tym bardziej nienawidzić, moich znajomych o orientacji homoseksualnej, ale z pewnością zacznę podejrzliwie podchodzić do wszelkich organizacji politycznych z homoseksualizmem jako ideologią.